In de lente van 2020 is de weg vrij. Eindelijk heb ik tijd om het verhaal van de chef-piloot, de luchtvaartpionier van Sabena op papier te zetten. De research is achter de rug. Ik las boeken en bestudeerde foto’s – maal honderd zal er niet ver naast zijn – en ik vloog ook mee met een DC-3 – maal één was ruim voldoende.
De denk- en herdenkfase is ook achter de rug en ik wil eraan beginnen.
Dit is wat ik heb: een A4 over de personages, over alles wat ze meemaken en alles wat hen drijft. Ik heb ook een werkschema met een timing én een veertigtal pagina’s tekst waarin ik de toon en de stijl heb uitgeprobeerd en goed bevonden. Op die tekst kan ik terugvallen wanneer ik in de loop van de maanden die volgen door versnipperde schrijfbeurten de juiste stijl en toon kwijt zou zijn. Ik vertrouw erop dat ik mij in dit verhaal met gemak een tijdlang zal kunnen verdiepen.
Ik begin te schrijven. Vanaf nu zie ik alles om me heen door mijn schrijfbril. Ik scan wat ik zie, hoor, meemaak op bruikbaarheid. De wereld plooit zich verrassend gretig rond het boek.
Het schrijven verloopt volgens plan en eind december is de eerste versie klaar.
Iemand leest ze na op spelling en stuurt een waslijst tikfouten door.
‘Wat vind je van het verhaal?’ vraag ik.
‘Ik kan niet tegelijk op fouten en op inhoud lezen,’ hoor ik en ik begrijp het, want bij mij gaat het net zo.
Iemand anders leest na op vliegtechnische kwesties en zegt: ‘Wat een verhaal!’
Goed of slecht, vraag ik me af, maar ik durf het niet te vragen, want dit is de fase waarin de twijfel de kop opsteekt.
Ik schrijf een nieuwe versie waarin ik alle opmerkingen verwerk en schiet vervolgens in een kramp. Is de nieuwe versie goed genoeg? Heb ik alles gedaan wat ik kon, heb ik alles gezegd wat ik wilde zeggen?
Heb ik recht gedaan aan de pioniers van de luchtvaart die ik bewonder, aan Edmond, Willem, Prosper, Jean, Antoine, Adriaan en alle anderen? Zit alles wat ik voor ogen had voor ik begon te schrijven écht in de versie die er nu ligt?
Een woord uit de coronarealiteit buiten het boek beschrijft de groei van de twijfel: exponentieel.