Droge bonen

Bleekjes en vermoeid lagen mijn gedachten er de afgelopen weken bij, als bonen in een blik, dicht tegen elkaar aan gepropt, identiek gekloond. Kleur-, geur- en smaakloos. Drooggekookt, in beslag genomen door project x, project y, nieuwigheid 1, digitalisatie 2, 3, 4, 5 en verder. Hoeveel projecten met nieuwigheden en digitalisaties kunnen hersenen verwerken zonder te kraken? Wanneer komt er een einde aan de veerkracht, het willen weten, willen bijbenen, bijblijven?
Op een dag weet ik het antwoord op die vraag. Maar die dag is niet vandaag. Want vandaag schijnt de zon. Het bos dampt na de regen van gisteren en ruikt naar humus en bloemen.
Ik stap stevig door en mijn gedachten lopen mee, springen in het rond, als smarties uitgegoten in een bord, klaar om gegeten te worden.