Eén jaar Onomkeerbaar

Op 1 april 2020, pal in de lockdown van het eerste coronajaar, verscheen Onomkeerbaar, mijn debuutroman. De boekhandels waren dicht, het land zat op slot, er viel weinig te lachen en nog minder te vieren.
Tussen alle onheilsberichten over corona door ontving ik in de maanden die volgden reacties van lezers. Verwachte en onverwachte woorden van lof, af en toe een kritisch geluid of een veelzeggende stilte.
Ik wende op mijn gemak aan de ervaring dat mensen die ik kende en mensen die ik niet kende, een oordeel wilden vellen over hoe en wat ik schreef.
Dit zijn een paar zinnen uit de oordelen die ik koester:
“Ik heb dankzij jouw boek het vertrouwen in lezen teruggevonden.”
“Doe er de volgende keer maar een stuk of honderd pagina's bij, ik verslind ze met plezier.”
“Je gebalde schrijfstijl, met soms een harde linkse en een goedgemikte rechtse, leest als een treintje.”
Het zoetst smakende oordeel kreeg ik vorige week van twee leerlingen uit Westerlo, Antara en Giulia.
Zij lazen Onomkeerbaar en maakten voor het mondeling examen Nederlands een moodboard. Het werd een prachtige collage van woorden en beelden. Ze noteerden zinnen die hen opvielen en gaven met kleuren en beelden hun gevoelens weer.
Het is een prachtig cadeau, een perfecte afsluiter van dit debuutjaar.