De terugvlucht

Onzekerheid hoort erbij. Wie wil schrijven, moet kunnen leven met de twijfel. Wie nooit twijfelt, is niet goed bezig. Ik hoor het van anderen, ik lees het links en rechts en het zal dan wel zo zijn zeker. Zal ik maar gewoon verdergaan waar ik ben gestopt met mijn schrijfwerk en het manuscript nog een keer onder handen nemen? Ik herbekijk en herschrijf, beginnend bij het begin. Want dat kan en moét absoluut beter. En zie wat er gebeurt: zodra ik het begin heb herschreven, lijkt het hele verhaal ineens veel echter en consequenter van toon. Zat het begin al die tijd fout, ben ik nu verlost van de twijfel? Time will tell. Ook na enkele weken blijf ik tevreden over de nieuwe versie. Strakker, slanker, beter. Een feestversie, misschien brengt ze geluk.We zijn halverwege 2021, ik zit op schema met het beste manuscript dat ik in de vingers heb, […]

In de lente van 2020 is de weg vrij voor het verhaal over de chef-piloot, de luchtvaartpionier. De research is achter de rug. Ik las boeken en bestudeerde foto’s – maal honderd zal er niet ver naast zijn – en ik vloog ook mee met een DC-3 – maal één was ruim voldoende. De denk- en herdenkfase is ook achter de rug en alles komt samen in een verhaal waaraan nu nog één ding ontbreekt: het onbekende ingrediënt. Vol vertrouwen wacht ik tot het zich aan me openbaart. Dat gebeurt in de zomer van 2020. Ik weet nu alles over de personages en over wat hen drijft, ik heb een werkschema met een timing en ik heb ook een veertigtal pagina’s tekst waarin ik de toon en de stijl heb uitgeprobeerd en goed bevonden. Op die tekst kan ik terugvallen wanneer ik in de loop van de maanden die volgen […]

Een fascinatie voor vliegen en vliegtuigen, en een drang om onderweg te zijn naar elders, naar aankomen zonder te moeten blijven, brachten me op mijn achttiende naar de luchthaven van Zaventem, naar de sollicitatiedag voor airhostessen. Vol hoop begon ik aan de dag, maar al snel moest ik vaststellen dat enkele eigenschappen waar ik nooit eerder bij stil had gestaan me parten speelden: mijn lichaamslengte, mijn eenzelvigheid, en ja, het moet worden gezegd, mijn twee linkerhanden, deden me stranden bij de eerste horde. Aan het eind van de dag wist ik dat ik nooit airhostess zou worden. Ik was er niet kapot van, want er zou wel iets anders op mijn pad komen en intussen kon ik evengoed naar elders vertrekken in de boeken die ik las, in de leesmomenten waarin ik mezelf vergat. In de jaren na de afwijzing ging ik studeren en daarna begon ik te werken. Ik […]