Uncategorized

In Ghana kun je begraven worden in een boek. In een fantasy coffin, een unieke doodskist op maat. Vijfentwintig jaar geleden, toen we in Ghana woonden, zagen mijn man en ik op onze wekelijkse tocht naar de stad geregeld een selectie kisten te koop staan langs de kant van de weg. Voor elk wat wils. Was je bij leven een visser, dan werd je begraven in een vis. Als taxichauffeur kreeg je een wagen en devote kerkgangers bestelden The Holy Bible. Voor mij wordt het een boek, dacht ik in die dagen. Dat denk ik nog steeds, de vorm ligt vast. Maar wat doe ik met de inhoud, hoe beslis ik welk verhaal de binnenkant van de kist mag verfraaien, welk verhaal ik wil koesteren tot ver na de dood? Kies ik het boek dat ik het laatst cadeau gaf: Vaderland van Fernando Aramburu? Ik schonk het aan mijn broer […]

In Scheveningen wordt de hittegolf van enkele dagen geleden finaal weggevaagd door de ene kille windvlaag na de andere. We schuilen in onze jassen, eten sliptongen, drinken koffie en wachten tot het tijd is om naar de Houtrustkerk in Den Haag te gaan waar het literaire tijdschrift Extaze 31 wordt voorgesteld. In het tijdschrift staat een verhaal dat ik heb geschreven: De dekhengst. Kort, maar pertinent, zoals een van de aanwezige boekenliefhebbers later zal opmerken. Met dit verhaal trap ik mijn hoogstpersoonlijke literaire najaar af. Want het blijft niet bij deze ene publicatie, nee, ik brei er in de volgende maanden een langverwacht vervolg aan: met een tweede verhaal dat in het novembernummer van Extaze wordt gepresenteerd én met mijn romandebuut Onomkeerbaar dat verschijnt bij Uitgeverij In de Knipscheer. Het is dus eindelijk zover, het debuut staat in de startblokken. Voor echt, dit keer! Benieuwd? Ontdek meer op mijn gloednieuwe […]

‘Wat ga je daar doen?’ vragen de mensen wanneer we vertellen dat we binnenkort vertrekken naar Kabrousse, een dorp in de Casamance, de groene regio in het zuiden van Senegal. ‘Jullie zijn toch geen ontwikkelingshelpers?’ en in één adem stellen ze vast dat we ook niet in de gezondheidszorg of de mijnbouw werken. We vertellen dat we er hetzelfde gaan doen als thuis: leven, werken, eten en drinken, maar dan in de zon, op z’n Afrikaans. ‘Armoedig, miserabel?’ constateren sommigen en dan volgen de verhalen over sloppenwijken en ziektes, rampspoed en geweld, doemverhalen van horen zeggen door vrienden en familie, kennissen of collega’s. Het zijn zelden verhalen over veerkracht en levenslust, twee eigenschappen die wij de afgelopen tien jaar bij elke ontmoeting met mensen uit de Casamance hebben ervaren. Het zijn ook zelden verhalen over optimisme of dadendrang en niet één personage in de doemverhalen lijkt op de dynamische, Afrikaanse […]