24 maart 2022
Voor het eerst sinds ik het huis dat het mijne niet meer is drie weken geleden verliet, ben ik teruggekeerd. Met de lente om me heen zit ik als vanouds in de tuin op de bemoste trap, op dat ene reepje steen dat mosloos blijft. De camelia heeft zichzelf overtroffen dit jaar. Aan het begin van de coronatijd schonk ze ons voor het eerst een vijftal bloemen, maar nu is er geen tellen aan. Ga er maar voor, zeg ik haar, behaag de nieuwe bewoners met je vormen en je kleuren, zodat ook zij hier hun echte thuis zullen vinden.‘Ik kom de zolder leegmaken,’ zeg ik hardop. Maar dat kan wachten. Luisterend naar de vertrouwde geluiden, het zoemen en fluiten, het brommen van een vroege hommel, besef ik dat ik dit huis nooit van mijn harde schijf zal vegen, hoe hard ik ook opruim. Dit moment had ik nodig, zonder […]