Uncategorized

Voor het eerst sinds ik het huis dat het mijne niet meer is drie weken geleden verliet, ben ik teruggekeerd. Met de lente om me heen zit ik als vanouds in de tuin op de bemoste trap, op dat ene reepje steen dat mosloos blijft. De camelia heeft zichzelf overtroffen dit jaar. Aan het begin van de coronatijd schonk ze ons voor het eerst een vijftal bloemen, maar nu is er geen tellen aan. Ga er maar voor, zeg ik haar, behaag de nieuwe bewoners met je vormen en je kleuren, zodat ook zij hier hun echte thuis zullen vinden.‘Ik kom de zolder leegmaken,’ zeg ik hardop. Maar dat kan wachten. Luisterend naar de vertrouwde geluiden, het zoemen en fluiten, het brommen van een vroege hommel, besef ik dat ik dit huis nooit van mijn harde schijf zal vegen, hoe hard ik ook opruim. Dit moment had ik nodig, zonder […]

Zondagochtend in de Casamance in SenegalOp de kerkbank voor mij zit een tiental in het wit geklede nonnen, bakens van licht. Onder hun habijt ligt een netjes gevouwen doek waarmee ze hun Omo wast witter dan wit beschermen tegen het stof dat door de kieren van vensters en deuren naar binnen waait. De woorden van de priester stijgen en dalen en mocht het comfort van de banken iets beter zijn geweest, dan zou zijn stem me wiegen tot ik in slaap lig. Een beginnend geroffel doet de lange preek uitgeleide en dan, eindelijk, gebeurt waarvoor wij, mijn man en ik, gekomen zijn. De lucht vibreert zacht op de klanken van de tamtam, de koorleden staan op, hun lichamen zoeken zwaaiend het ritme, en wanneer de tamtam versnelt en het volume stijgt, barsten hun monden uit in gezang, gejubel, galmend van Hosanna’s, Halleluja’s, tot in den hoge. De stemmen vullen de […]

We gingen bootjevaren in de bolongs, en toen we aanmeerden, elders, waar het licht was en warm, aten we ziltig gerookte oesters die smolten op de tong en knarsten tussen de tanden. We gingen pootjebaden en languit liggen op het zand, vervuld van het varen, voldaan van het eten en het praten. We lachten met Monty Pythons piloten en sloten onze ogen. En ik dacht:Wat als de bootsman straks, bij het terugvaren, zegt:De boot is niet lek, mensen, blijf rustig zitten, met onder u het diepe.De oesters waren niet bedorven, mensen, dat wat u voelt in de buik, is de golfslag van het water.En wat u hoort … luister, het klopt onderaan de kuip, dat is …Crocs en octo’s! Blijf rustig zitten, mensen! Ik deed mijn ogen weer open en dacht: op zalige dagen als deze ontstaan verhalen.

De knal van een F-16 die door de geluidsmuur gaat, de zware brom van een C-130 onderweg naar een missie in het buitenland: het waren geluiden die bij mijn kindertijd hoorden. Veilige geluiden, die we associeerden met hulp van bovenaf voor mensen in de hele wereld. De knallen door de geluidsmuur hoor ik bijna nooit meer, de F-16’s zijn er nog voorlopig, maar ze knallen nu elders, het liefst boven dunbevolkte gebieden. Voor zolang ook die nog bestaan. Op de nationale feestdag, minstens één keer per jaar dus, trakteerde de C-130 ons met een rondje boven ons huis. Van ver hoorden we hem komen, het sein om naar buiten te lopen. Vanaf vandaag hoort die brom bij het verleden. De Hercules zwaait af en de laatste vier toestellen vliegen een laatste rondje boven België. Ik zit in de tuin in Kabrousse, Senegal, en denk aan de afscheidsvlucht die ik mis. […]