admin

5 april 2020

La dame aux camélias

Vijftien jaar geleden schonk mijn schoonmoeder ons een cameliastruik, die we bovenop het talud in onze tuin, tussen twee spirea’s in, een plekje gaven. ‘Zorg er goed voor,’ zei mijn schoonmoeder en vervolgens vroeg ze elk jaar rond februari-maart of de camelia al bloemen had.‘Dit jaar niet,’ antwoordden we. ‘Het is een zorgenkindje,’ zeiden we. De winter was wellicht te koud. Of te warm, of te nat of niet nat genoeg. Wie zal het zeggen.Toen mijn schoonmoeder er niet meer was, vergaten we naar de camelia te kijken. Tot we dit jaar tussen alle tinten groen in onze verwilderde laat-maar-groeientuin enkele helrode dotten bemerkten.‘De camelia bloeit!’ zeiden we en we hieven onze handen voor een high five in de strakblauwe lucht. Nog voor de zege beklonken was, zag ik de vraag in de blik van mijn man. ‘Hebben we dat al die jaren domweg gemist?’ sprak ik ze uit en […]
29 maart 2020

Strappen

Symmetrisch trappen terwijl je wandelt is een kunst. Symmetrisch trappen doe je tegen steentjes en denappels, gesloten of open, tegen alles wat trapbaar is. Je trapt met de voet die het eerst in de voordeligste trappositie staat. Soms is dat links, andere keren is het rechts. Net als in elk waardevol spel, speelt ook in dit spel het toeval mee. Zodra de eerste trap gegeven is, moet de volgende symmetrisch zijn. Dat betekent een trap tegen hetzelfde voorwerp, maar met de andere voet. Om symmetrisch te trappen heb je soms een dribbelpas of een extra lange stap nodig. Dat mag, het hoort erbij. Wat niet mag, is inhouden of halt houden. De hoogst haalbare wandelsnelheid moet worden aangehouden. Als een steentje uit het zicht stuitert of een denappel wordt vertrapt – per ongeluk, nooit met opzet – zoekt de voet die aan de beurt is naar een nieuw voorwerp waarmee […]
24 maart 2020

THUIS

Het schilderij op de foto hangt in de woonkamer in Kabrousse. Het is het beeld van een jongen die een blinde door de woestijn leidt, misschien zijn het een vader en zijn zoon, of een meester en zijn knecht. Ik weet het niet. Ik bekijk hen elke dag. De ene dag voel ik hun hulpeloosheid, de volgende dag hun kracht, hun eenheid en doelgerichtheid. Vandaag ben ik zelf op weg samen met mijn man, en ik denk aan de jongen en de blinde.We rijden door de woestijn, nadat we halsoverkop vertrokken uit Kabrousse in de hoop de repatriëringsvlucht Dakar-Brussel te halen. Dakar is een dagreis met de auto van Kabrousse vandaan en op een dag kan er veel gebeuren. Rondom ons zie ik, net als op het schilderij, de schimmen van onbekenden die ook onderweg zijn, als schaduwen die op een afstand blijven. Zijn ze ons goedgezind of niet? In […]
20 maart 2020

Le Cocon de Kabrousse

In de schaduw van een grote kapokboom spelen zes jongens met een bal. Blootsvoets, hun schoenen staan naast de rode zandpiste die ze als voetbalveld gebruiken. Willen ze hun schoenzolen niet verslijten of hebben blote voeten een betere grip op de bal? Ik vraag het hen niet, het spel houdt hun aandacht gevangen. Niets is belangrijker nu. Binnen in het gebouw vouwen kinderen kleren op. Ze kijken op wanneer mijn schaduw over de drempel van de kleedkamer valt. Ze groeten me. Kasumai. Welkom. Hoe gaat het, vraag ik. Goed, alles gaat goed. Ze wijzen naar de kleren en de planken. Elk kind heeft een legplank met zijn naam erop, zeggen ze. Ze leggen de kleren in nette stapels op de planken. Dan gaan ze naar buiten, het zonlicht in. In de slaapzaal naast de kleedkamer hangen de schooltassen aan de spijlen van de bedden.Het is zaterdag in Le Cocon, het […]