admin

Het meisje likt aan mijn hand. Blootsvoets huppelt ze met me mee, niet gestoord door harige stukjes kokosschil, takjes of palmnoten onder haar voetzolen. Veel ouder dan vier is ze niet. Onbevreesd en vol vertrouwen begroet ze de twee vreemden, die vanuit de bolongs met een prauw zijn aangekomen om haar eiland te bezoeken. Haar overmaatse, met borduursels versierde jurkje danst knaloranje over haar zwarte huid. De rits op haar rug is niet tot boven dicht. Zo dragen de vrouwen hier hun jurken, met een rits die enkele centimeters openstaat zodat flapjes stof meedeinen op de bewegingen van het lichaam. Dient het een doel? Voorkomt het roestende ritsen die niet meer opengaan of beteugelt het zweterige handen op bezwete ruggen? Ik weet het niet.   Aan de rand van het dorp beginnen de rijstvelden. Daar houdt het meisje halt en voor ze me loslaat, likt ze snel weer even aan […]

Twee weken in Kabrousse. Oneindig veel indrukken, ik denk in halve gedachten zonder begin en einde. – in de bomen wonen klepperende ooievaars; elders parkeren is aan te raden. – met het geluid van de branding begint en eindigt de dag; het gele beddengoed is zongedroogd. – de oceaan is warm en geurloos; de vissen smaken zacht en zoutig. – sandalen met lichte kurken voetbedden zijn de juiste keuze; elegant zijn ze niet. – de mensen hebben stemmen als klokken; klanken met Frans ertussendoor. – de poulets bicyclettes gaan op de loop; met maniakaal fietsende beentjes. – de koeien herkauwen op het strand; het zand is niet te warm onder hun hoeven. – de nieuwe koelkast kost buitengewoon veel; ze komt uit China, de deur klemt. – veel moslims, weinig christenen, minder animisten; bij het heilige bos strijken de geesten langs voeten in verstandige sandalen. – de schrijnwerker maakt blinkend […]

In Ghana kun je begraven worden in een boek. In een fantasy coffin, een unieke doodskist op maat. Vijfentwintig jaar geleden, toen we in Ghana woonden, zagen mijn man en ik op onze wekelijkse tocht naar de stad geregeld een selectie kisten te koop staan langs de kant van de weg. Voor elk wat wils. Was je bij leven een visser, dan werd je begraven in een vis. Als taxichauffeur kreeg je een wagen en devote kerkgangers bestelden The Holy Bible. Voor mij wordt het een boek, dacht ik in die dagen. Dat denk ik nog steeds, de vorm ligt vast. Maar wat doe ik met de inhoud, hoe beslis ik welk verhaal de binnenkant van de kist mag verfraaien, welk verhaal ik wil koesteren tot ver na de dood? Kies ik het boek dat ik het laatst cadeau gaf: Vaderland van Fernando Aramburu? Ik schonk het aan mijn broer […]