VERHALEN

‘Ze worden bij elke maaltijd luidruchtiger,’ zegt H., de bonkige 75-plusser uit de Ardèche met een stem als Charles de Gaulle. Hij heeft het over zijn landgenoten aan de tafel achter ons die op z’n Frans, allemaal door elkaar orerend, hun kennismaking van gisteren voortzetten. Als enige Fransman is H. aan onze tafel in een gemengd gezelschap van Polen en Vlamingen beland, en het ziet ernaar uit dat hij het voor de rest van de bootreis met de Bou El Mogdad met ons zal moeten uitzingen. En wij met hem. Ik doe alsof ik hem niet hoor en pruts met mijn mes een paar vezels grijzig vlees van de kippenbil.  ‘Ze gaan maar door met hun geklets,’ houdt H. vol. Al twee dagen lang klaagt hij over nu eens dit en dan weer dat, maar vooral over de medereizigers en ook over het ontbreken van enige culinaire beleving aan boord. […]

Le coup de feu qui m’a arraché d’un profond sommeil reste un instant dans l’air quand il est noyé par des cris et par un nom qui vibre sur le sable.‘Binta!’, le nom résonne de tout côté.‘Binta!’, je crie aussi, mais mon appel se noie dans la multitude. Comment se fait-il que je ne m’entend pas? Ma voix a disparu. Même le râle profond, le son de mon chevet ces derniers jours, n’y est plus. Pourquoi fait-il si sombre? J’ordonne à mes membres: bouge, lève-toi, retourne-toi, saisis! Coup sur coup je repète les mots qui sont ma volonté, mon corps n’obéit pas. Calme-toi, vieil homme. Qui peut penser et peut entendre se lèvera bientôt et quittera sa case. Cette idée me calme, conjure l’anxiété et bientôt mes oreilles se remplissent de nouveaux sons venus de l’extérieur. Les cris se sont transformés en un bourdonnement de murmures, le palabre des hommes […]

Nog even hangt de knal die me uit een diepe slaap heeft gerukt in de lucht tot hij wordt overstemd door geschreeuw en een naam die over het zandplein galmt.‘Binta!’ klinkt het uit vele kelen.‘Binta,’ roep ook ik, maar mijn schreeuw gaat geluidloos op in de vele. Waarom hoor ik mezelf niet? Mijn stem is weg. Zelfs het zware reutelen, de klank van mijn ziekbed de afgelopen dagen, blijft uit. Waarom is het zo donker? Beweeg, sta op, kantel, grijp, beveel ik mijn ledematen. Keer op keer herhaal ik de woorden die mijn wil zijn, maar mijn lichaam gehoorzaamt niet. Kalm blijven, oude man. Wie kan denken en kan horen, kan dadelijk ook opstaan en de hut verlaten. Die gedachte kalmeert mij, bezweert de angst en langzaam vullen mijn oren zich met nieuwe geluiden van buitenaf. Het schreeuwen is overgegaan in het zoemende gemompel waarmee de mannen van mijn volk […]