VERHALEN

Kent u Onslow uit Keeping Up Appearances, de man in het mouwloze onderhemdje die het liefst onderuitgezakt voor de tv ligt? Als hij ’s avonds honger krijgt, vraagt hij aan zijn vrouw: ‘What’s for tea tonight, Daisy?’ Want zo vragen de Britten wat de pot schaft.Precies dat curieuze gebruik van het woord tea zorgt tot ver buiten de Britse grenzen voor verwarring. Hoe? Dat vertel ik u graag. Mijn man en ik zijn met de taxi van Pape Georges onderweg voor een rit van een goede tweehonderd kilometer, een tocht van vier uur. We rijden van de Casamance in Senegal naar Gambia, het langgerekte land dat als een tong in de Senegalese mond ligt. In de Gambiaanse hoofdstad Banjul zullen we het vliegtuig naar Brussel nemen. Naast mij in de auto zit Ousmane. Hij rijdt met ons mee naar Gambia om een maagmedicijn op te halen. De westerse medicijnen helpen niet, […]

Voor ik mijn bespreking aanvat, wil ik graag twee dingen kwijt.Hoorde u op school ooit iets over een pioniersrol van de Belgen in de ruimtevaart? Ik beken: ik niet. Hoewel ik wel meer schoolse kennis ben vergeten, onthield ik van de pioniersperiode in de ruimtevaart vooral dat alles draaide om de Amerikanen en de Russen, om Neil Armstrong, Buzz Aldrin, Laika en Joeri Gagarin.    Laat mij aansluitend ook bekentenis twee formuleren: ik lees tegenwoordig zelden non-fictie. Niet uit desinteresse, maar omdat ik tijdens het lezen meegevoerd wil worden tot op het punt waarop ik mijn omgeving vergeet. Met non-fictie overkomt me dat niet, of beter, ‘overkwam’ me dat niet. Tot nu. Tot Voorbij de maan. Waarover gaat dit boek dan precies en wat is er zo bijzonder aan?Kort gezegd gaat het over de rol van de Belgen in de geschiedenis van de ruimtevaart. Daarmee bedoel ik niet onze ruimtevaarders […]

Voor het eerst sinds ik het huis dat het mijne niet meer is drie weken geleden verliet, ben ik teruggekeerd. Met de lente om me heen zit ik als vanouds in de tuin op de bemoste trap, op dat ene reepje steen dat mosloos blijft. De camelia heeft zichzelf overtroffen dit jaar. Aan het begin van de coronatijd schonk ze ons voor het eerst een vijftal bloemen, maar nu is er geen tellen aan. Ga er maar voor, zeg ik haar, behaag de nieuwe bewoners met je vormen en je kleuren, zodat ook zij hier hun echte thuis zullen vinden.‘Ik kom de zolder leegmaken,’ zeg ik hardop. Maar dat kan wachten. Luisterend naar de vertrouwde geluiden, het zoemen en fluiten, het brommen van een vroege hommel, besef ik dat ik dit huis nooit van mijn harde schijf zal vegen, hoe hard ik ook opruim. Dit moment had ik nodig, zonder […]

Zondagochtend in de Casamance in SenegalOp de kerkbank voor mij zit een tiental in het wit geklede nonnen, bakens van licht. Onder hun habijt ligt een netjes gevouwen doek waarmee ze hun Omo wast witter dan wit beschermen tegen het stof dat door de kieren van vensters en deuren naar binnen waait. De woorden van de priester stijgen en dalen en mocht het comfort van de banken iets beter zijn geweest, dan zou zijn stem me wiegen tot ik in slaap lig. Een beginnend geroffel doet de lange preek uitgeleide en dan, eindelijk, gebeurt waarvoor wij, mijn man en ik, gekomen zijn. De lucht vibreert zacht op de klanken van de tamtam, de koorleden staan op, hun lichamen zoeken zwaaiend het ritme, en wanneer de tamtam versnelt en het volume stijgt, barsten hun monden uit in gezang, gejubel, galmend van Hosanna’s, Halleluja’s, tot in den hoge. De stemmen vullen de […]