BLOG

Symmetrisch trappen terwijl je wandelt is een kunst. Symmetrisch trappen doe je tegen steentjes en denappels, gesloten of open, tegen alles wat trapbaar is. Je trapt met de voet die het eerst in de voordeligste trappositie staat. Soms is dat links, andere keren is het rechts. Net als in elk waardevol spel, speelt ook in dit spel het toeval mee. Zodra de eerste trap gegeven is, moet de volgende symmetrisch zijn. Dat betekent een trap tegen hetzelfde voorwerp, maar met de andere voet. Om symmetrisch te trappen heb je soms een dribbelpas of een extra lange stap nodig. Dat mag, het hoort erbij. Wat niet mag, is inhouden of halt houden. De hoogst haalbare wandelsnelheid moet worden aangehouden. Als een steentje uit het zicht stuitert of een denappel wordt vertrapt – per ongeluk, nooit met opzet – zoekt de voet die aan de beurt is naar een nieuw voorwerp waarmee […]

Het schilderij op de foto hangt in de woonkamer in Kabrousse. Het is het beeld van een jongen die een blinde door de woestijn leidt, misschien zijn het een vader en zijn zoon, of een meester en zijn knecht. Ik weet het niet. Ik bekijk hen elke dag. De ene dag voel ik hun hulpeloosheid, de volgende dag hun kracht, hun eenheid en doelgerichtheid. Vandaag ben ik zelf op weg samen met mijn man, en ik denk aan de jongen en de blinde.We rijden door de woestijn, nadat we halsoverkop vertrokken uit Kabrousse in de hoop de repatriëringsvlucht Dakar-Brussel te halen. Dakar is een dagreis met de auto van Kabrousse vandaan en op een dag kan er veel gebeuren. Rondom ons zie ik, net als op het schilderij, de schimmen van onbekenden die ook onderweg zijn, als schaduwen die op een afstand blijven. Zijn ze ons goedgezind of niet? In […]

In de schaduw van een grote kapokboom spelen zes jongens met een bal. Blootsvoets, hun schoenen staan naast de rode zandpiste die ze als voetbalveld gebruiken. Willen ze hun schoenzolen niet verslijten of hebben blote voeten een betere grip op de bal? Ik vraag het hen niet, het spel houdt hun aandacht gevangen. Niets is belangrijker nu. Binnen in het gebouw vouwen kinderen kleren op. Ze kijken op wanneer mijn schaduw over de drempel van de kleedkamer valt. Ze groeten me. Kasumai. Welkom. Hoe gaat het, vraag ik. Goed, alles gaat goed. Ze wijzen naar de kleren en de planken. Elk kind heeft een legplank met zijn naam erop, zeggen ze. Ze leggen de kleren in nette stapels op de planken. Dan gaan ze naar buiten, het zonlicht in. In de slaapzaal naast de kleedkamer hangen de schooltassen aan de spijlen van de bedden.Het is zaterdag in Le Cocon, het […]

‘Madagaskar ligt aan de verkeerde kant,’ zegt mijn man wanneer we buiten op het terras plaatsnemen aan een kleurrijk gedekte tafel. Het tafelkleed stelt de kaart van Afrika voor. Ik vouw een hoek om en Madagaskar ligt weer rechts van het vasteland. De wereldorde is hersteld. ‘Bij het dekken heeft iemand het per ongeluk binnenstebuiten gelegd. Of misschien zit op de goede kant een vlek die er in de was niet uit is gegaan.’ Thuis hebben bijna al onze tafelkleden een vlek. Wijnvlek, kaarsvetvlek of vlek van onbekende oorsprong. En kun je al die kleden weggooien voor die ene vlek in de stof, die voor de rest nog perfect goed is, zonder rafels of verkleuringen?Hoewel het al na achten is, zijn we de eerste gasten op de soirée dansante van de Palme Bar, een restaurant in de buurt van Kabrousse. Ik heb honger, maar nergens ruik of zie ik de […]