VERHALEN

04/04/2020 doorConny Justé TREMELO Met Onomkeerbaar heeft Ines Nijs (52) een eerste roman uitgebracht. De opbrengst schenkt ze aan Le Cocon, het weeshuis van Kabrousse in de Casamance, in Senegal. Nijs woont een groot deel van het jaar in dat Afrikaanse land.Lezen en schrijven vormden de rode draad doorheen de jeugd van Ines Nijs uit Tremelo. Ze plunderde bibliotheken, schreef gedichten en verhaaltjes. Voor zichzelf, nooit voor anderen. Dat veranderde in 2008, toen ze haar eerste kortverhaal publiceerde in een literair tijdschrift en ze de smaak van het schrijven echt te pakken kreeg.Toch duurde het nog tot 2014 voor ze haar literaire ambitie gestructureerd aanpakte met een opleiding aan de Schrijversacademie in Antwerpen. Het eindwerk waarmee ze in 2016 afstudeerde was een allereerste versie van wat later de roman Onomkeerbaar zou worden.Enkele scènes uit dat eindwerk werden geselecteerd voor de rubriek De nieuwe lichting van het online literaire tijdschrift De […]

Ze zijn er weer! Met hangende pootjes haasten ze zich over het water van de Dijle, over het dijkpad en de velden ernaast. Zwart, niet klein en niet groot, niet zoemend en amper brommend, verstoren ze toch de wandeling: ze zwenken bruusk, net als spreeuwen, en botsen daarbij, in tegenstelling tot spreeuwen, onbeheerst overal tegenaan, tegen mijn voorhoofd, mijn zonnebril, mijn mond. Geconcentreerd door mijn neus ademend wandel ik het uur vol, met opeengeklemde lippen om toch maar niets binnen te krijgen dat ik niet in mijn lijf wil.De rouwvlieg of maartse vlieg, zegt Wikipedia, is een tijdelijk verschijnsel.Tijdelijk is iets dat weer verdwijnt, hoe sneller hoe beter, en met hangende pootjes graag.

Vijftien jaar geleden schonk mijn schoonmoeder ons een cameliastruik, die we bovenop het talud in onze tuin, tussen twee spirea’s in, een plekje gaven. ‘Zorg er goed voor,’ zei mijn schoonmoeder en vervolgens vroeg ze elk jaar rond februari-maart of de camelia al bloemen had.‘Dit jaar niet,’ antwoordden we. ‘Het is een zorgenkindje,’ zeiden we. De winter was wellicht te koud. Of te warm, of te nat of niet nat genoeg. Wie zal het zeggen.Toen mijn schoonmoeder er niet meer was, vergaten we naar de camelia te kijken. Tot we dit jaar tussen alle tinten groen in onze verwilderde laat-maar-groeientuin enkele helrode dotten bemerkten.‘De camelia bloeit!’ zeiden we en we hieven onze handen voor een high five in de strakblauwe lucht. Nog voor de zege beklonken was, zag ik de vraag in de blik van mijn man. ‘Hebben we dat al die jaren domweg gemist?’ sprak ik ze uit en […]

Symmetrisch trappen terwijl je wandelt is een kunst. Symmetrisch trappen doe je tegen steentjes en denappels, gesloten of open, tegen alles wat trapbaar is. Je trapt met de voet die het eerst in de voordeligste trappositie staat. Soms is dat links, andere keren is het rechts. Net als in elk waardevol spel, speelt ook in dit spel het toeval mee. Zodra de eerste trap gegeven is, moet de volgende symmetrisch zijn. Dat betekent een trap tegen hetzelfde voorwerp, maar met de andere voet. Om symmetrisch te trappen heb je soms een dribbelpas of een extra lange stap nodig. Dat mag, het hoort erbij. Wat niet mag, is inhouden of halt houden. De hoogst haalbare wandelsnelheid moet worden aangehouden. Als een steentje uit het zicht stuitert of een denappel wordt vertrapt – per ongeluk, nooit met opzet – zoekt de voet die aan de beurt is naar een nieuw voorwerp waarmee […]