VERHALEN

In de jaren stillekes, toen er nog moemoes en vava’s waren, stonden de weiden vol paardenbloemen en klavers. Vava’s maaiden ze met de zeis, moemoes sikkelden erachteraan en kinderen en konijnen keken toe. Mijn vava kende er wat van, van maaien. Op zijn houten klompen stond hij middenin het groen en zwaaide zijn zeis met een snelle haal naar links en een snelle haal naar rechts. Gras en onkruid vielen eensgezind aan zijn voeten. Hij was een buitenmens, een wandelaar, net als ik. Amper 62 was hij toen hij stierf. Tien jaar ouder dan ik nu ben. Tien jaar? Hop, rap die schoenen aan. Wandelen en kijken naar al het paars, geel, wit, blauw en groen van de lente.

04/04/2020 doorConny Justé TREMELO Met Onomkeerbaar heeft Ines Nijs (52) een eerste roman uitgebracht. De opbrengst schenkt ze aan Le Cocon, het weeshuis van Kabrousse in de Casamance, in Senegal. Nijs woont een groot deel van het jaar in dat Afrikaanse land.Lezen en schrijven vormden de rode draad doorheen de jeugd van Ines Nijs uit Tremelo. Ze plunderde bibliotheken, schreef gedichten en verhaaltjes. Voor zichzelf, nooit voor anderen. Dat veranderde in 2008, toen ze haar eerste kortverhaal publiceerde in een literair tijdschrift en ze de smaak van het schrijven echt te pakken kreeg.Toch duurde het nog tot 2014 voor ze haar literaire ambitie gestructureerd aanpakte met een opleiding aan de Schrijversacademie in Antwerpen. Het eindwerk waarmee ze in 2016 afstudeerde was een allereerste versie van wat later de roman Onomkeerbaar zou worden.Enkele scènes uit dat eindwerk werden geselecteerd voor de rubriek De nieuwe lichting van het online literaire tijdschrift De […]

Ze zijn er weer! Met hangende pootjes haasten ze zich over het water van de Dijle, over het dijkpad en de velden ernaast. Zwart, niet klein en niet groot, niet zoemend en amper brommend, verstoren ze toch de wandeling: ze zwenken bruusk, net als spreeuwen, en botsen daarbij, in tegenstelling tot spreeuwen, onbeheerst overal tegenaan, tegen mijn voorhoofd, mijn zonnebril, mijn mond. Geconcentreerd door mijn neus ademend wandel ik het uur vol, met opeengeklemde lippen om toch maar niets binnen te krijgen dat ik niet in mijn lijf wil.De rouwvlieg of maartse vlieg, zegt Wikipedia, is een tijdelijk verschijnsel.Tijdelijk is iets dat weer verdwijnt, hoe sneller hoe beter, en met hangende pootjes graag.

Vijftien jaar geleden schonk mijn schoonmoeder ons een cameliastruik, die we bovenop het talud in onze tuin, tussen twee spirea’s in, een plekje gaven. ‘Zorg er goed voor,’ zei mijn schoonmoeder en vervolgens vroeg ze elk jaar rond februari-maart of de camelia al bloemen had.‘Dit jaar niet,’ antwoordden we. ‘Het is een zorgenkindje,’ zeiden we. De winter was wellicht te koud. Of te warm, of te nat of niet nat genoeg. Wie zal het zeggen.Toen mijn schoonmoeder er niet meer was, vergaten we naar de camelia te kijken. Tot we dit jaar tussen alle tinten groen in onze verwilderde laat-maar-groeientuin enkele helrode dotten bemerkten.‘De camelia bloeit!’ zeiden we en we hieven onze handen voor een high five in de strakblauwe lucht. Nog voor de zege beklonken was, zag ik de vraag in de blik van mijn man. ‘Hebben we dat al die jaren domweg gemist?’ sprak ik ze uit en […]