VERHALEN

We gingen bootjevaren in de bolongs, en toen we aanmeerden, elders, waar het licht was en warm, aten we ziltig gerookte oesters die smolten op de tong en knarsten tussen de tanden. We gingen pootjebaden en languit liggen op het zand, vervuld van het varen, voldaan van het eten en het praten. We lachten met Monty Pythons piloten en sloten onze ogen. En ik dacht:Wat als de bootsman straks, bij het terugvaren, zegt:De boot is niet lek, mensen, blijf rustig zitten, met onder u het diepe.De oesters waren niet bedorven, mensen, dat wat u voelt in de buik, is de golfslag van het water.En wat u hoort … luister, het klopt onderaan de kuip, dat is …Crocs en octo’s! Blijf rustig zitten, mensen! Ik deed mijn ogen weer open en dacht: op zalige dagen als deze ontstaan verhalen.

De knal van een F-16 die door de geluidsmuur gaat, de zware brom van een C-130 onderweg naar een missie in het buitenland: het waren geluiden die bij mijn kindertijd hoorden. Veilige geluiden, die we associeerden met hulp van bovenaf voor mensen in de hele wereld. De knallen door de geluidsmuur hoor ik bijna nooit meer, de F-16’s zijn er nog voorlopig, maar ze knallen nu elders, het liefst boven dunbevolkte gebieden. Voor zolang ook die nog bestaan. Op de nationale feestdag, minstens één keer per jaar dus, trakteerde de C-130 ons met een rondje boven ons huis. Van ver hoorden we hem komen, het sein om naar buiten te lopen. Vanaf vandaag hoort die brom bij het verleden. De Hercules zwaait af en de laatste vier toestellen vliegen een laatste rondje boven België. Ik zit in de tuin in Kabrousse, Senegal, en denk aan de afscheidsvlucht die ik mis. […]

Soms zijn er van die dagen die alle andere overtreffen. Vandaag was zo’n dag. Het geluk begon al bij het ontbijt: de koffie dampte in de koppen, er zat zon in de fruitsla en in perfecte harmonie kraakten de katten hun brokjes. Alles smaakte naar meer.‘Laten we op stap gaan,’ stelde mijn man voor. Van anderen hadden we al gehoord over een plek aan het einde van de wereld, Kachiouane, enkel te bereiken met een terreinwagen. Hoewel die van ons een oud wrak is waar voortdurend iets afvalt, of rammelt of lekt, besloten we om hem vandaag ons vertrouwen te schenken. Dat bleek precies te zijn wat hij nodig had. Goedmoedig liet hij zich volproppen met een lading houtskool die meereisde om iemand uit de nood te helpen en ook toen de weg verzandde in een pad dat dwars door de struiken, het water en het zand liep, bromde hij […]

Daar! En daar en daar! Ik zit vooraan in de boot en heb handen te kort om te wijzen naar de plekken waar ze bovenkomen, hun zilvergrijze lijfjes blinkend in de zon. Heeft iemand een foto genomen? Ik draai me om naar de andere opvarenden en zie breed lachende gezichten. Geen foto’s, want kijken is belangrijker dan fotograferen en dit schouwspel gaan we immers vanzelf onthouden: de kleine dolfijnen van de Casamance die een eind meezwemmen met ons bootje, die een wedstrijdje houden, om het eerst thuis. Plots keren ze om en wij varen verder. Zij gaan terug naar Carabane, het eiland in de stroom waar wij die ochtend op zoek gingen naar het verleden. We bezochten het tot hotel verbouwde katholieke missiehuis uit 1880 en de reusachtige, pas gerestaureerde kerk. Naast de kerk de moskee, gescheiden van elkaar door slechts enkele meters grasveld. We zagen het graf van Aristide […]